Brahim (11) droomt ervan ingenieur te worden

Het leven in Aleppo

De moeder van Brahim vertelt over hun leven in Aleppo: “Vroeger hadden we een eenvoudig leven. We hadden een mooi huis, in de natuur. We woonden in een hecht dorp. Het was één grote familie. Tot de oorlog daar uitbrak. We wonen nu in Libanon sinds 2013. Mijn man werkte hier al en om onze kinderen te beschermen, heb ik hen hier mee naar toe genomen.”

Niet veilig

In de dichtbevolkte kampen waar Syrische vluchtelingen wonen, zijn geweld en conflict onderdeel van het dagelijks leven. Schaarste zorgt ervoor dat emoties soms hoog oplaaien.

Het is als vluchteling enorm moeilijk om een bestaan op te bouwen. “Mijn man verkocht koffie op straat, maar door een schotwond aan zijn hand, kan hij dat werk nu niet meer doen. Nu moeten mijn kinderen werken. Als moeder wil je altijd het beste voor ze. Maar dat lukt hier vaak niet.”

Hard werken, soms voor niets

Brahim doet zijn uiterste best om thuis een steentje bij te dragen: “Mijn werk is het zoeken naar plastic en metaal tussen het afval. Alles wat ik vind, verkoop ik. Het is mijn verantwoordelijkheid dat we thuis te eten hebben. Maar als ik die dag niets vind of ben bestolen, dan hebben we geen geld. Dat vind ik zo moeilijk."

Een ander leven

Sinds kort ziet het leven van Brahim er anders uit. Vier dagen per week doet hij mee aan het War Child programma in de buurt. Hij leert er lezen, rekenen en schrijven. Ook leert hij praten over de problemen en vragen van elke dag die hem bezig houden.

Brahim: “Ik ben altijd blij als ik naar school kan, ik hoef dan niet na te denken over werk. Ik kan samen met mijn vrienden spelen en leren. Een van de dingen die we geleerd hebben, is dat je mensen moet respecteren ook als ze een andere mening hebben dan jij.”

Met glimmende pretogen vertelt hij verder: “Het leukst vind ik als we spelletjes doen. Mijn favoriet is ‘warmer – kouder’. De leraar verstopt dan iets in de klas en dan moet een klasgenoot zoeken, terwijl de rest hints geeft waar het verstopt is.”

Dromen waarmaken

Ook de moeder van Brahim is erg blij dat hij naar het programma van War Child gaat: “Brahim is na afloop altijd blij. Anders dan na een werkdag, want dan is hij moe en verdrietig. Nu komt hij thuis en leert hij zijn zusje wat hij op school heeft geleerd. En het is ook veilig. Ik kan ze brengen bij de poort en kan ze aan het einde van de dag weer ophalen. Ik hoef me dus geen zorgen te maken.”

De dromen over de toekomst komen langzaam weer terug: “Ik ben heel blij dat hij naar school kan. Dit geeft ons weer hoop. Hij wil later ingenieur worden en nu heeft hij die kans. Daar ben ik heel dankbaar voor. Hopelijk kan hij zijn droom waarmaken.”

Laat oorlog geen generaties duren

In mei staan we stil bij de impact van oorlog op jong en oud, door alle generaties heen. Want oorlog kan je een leven lang achtervolgen als je het niet goed verwerkt. En je kunt het overdragen op je kinderen zonder het te beseffen. Met psychosociale steun zorgen wij ervoor dat families hun traumatische ervaringen kunnen verwerken. Want oorlog mag geen generaties duren. Hiervoor hebben wij jouw hulp nodig. Doe jij mee?

* De naam van Brahim is voor zijn eigen veiligheid gefingeerd.