Amal (7) heeft nachtmerries over de oorlogsverhalen van haar familie

Syrië – een nachtmerrie én een droom

Zelfverzekerd kijkt de zevenjarige Amal uit haar grote, bruine ogen. Ze mag dan één van de jongsten van haar gezin zijn – ze weet heel goed wat ze wil. “Ik wil dat al mijn dromen op een dag uitkomen. Ik hoop dat ik ooit naar Syrië kan gaan. Mijn familie praat veel over Syrië, over hoe fijn ons huis was en hoe mooi het land is. En ook over de oorlog en hoe gevaarlijk het er was… Daarom wonen we nu hier.”

‘We’ zijn Amal, haar oudere zus Jana, haar oma, ouders en broertjes. In het vluchtelingenkamp in Akrom delen zij een tent. Amal is blij dat ze veilig is en haar familie bij haar is, maar gemakkelijk is het leven hier niet. “Als ik Libanon zou kunnen verlaten, zou ik helemaal niets missen. We hebben hier niks. Geen school, weinig eten. We eten alleen maar zaatar. Mijn lievelingseten is kebbeh, of patat, maar dat eten we nooit omdat het te duur is. Alles is te duur.”

Oma's beste vriend

Amal en haar oma zijn heel hecht: “Mijn oma en ik zijn altijd samen. Ik slaap naast haar in onze tent. We worden samen wakker en drinken samen Yerba Mate. Zij zorgt heel goed voor mij en deelt altijd haar eten met ons.” Amals oma vertelt haar voor het slapengaan vaak verhalen, die helpen tegen haar levensechte nachtmerries.

“Ik heb vaak nachtmerries over dat mijn familie er niet meer is. Gisternacht droomde ik dat er iemand bij ons kwam lunchen en dat hij stiekem vergif in het glas water van oma had gedaan. Ze dronk het op en stierf.” Als Amal dat soort dromen heeft, wordt ze gillend wakker. “Oma troost mij dan, tot ik weer in slaap val. Dat lukt niet voordat ik zeker weet dat mijn hele familie veilig is – dan pas voel ik mij veilig.”

Knutselen met kauwgom en schoenveters

Overdag speelt Amal het liefst verstoppertje, tikkertje of vangbal met haar broers en zussen. Ook verzamelt ze graag voorwerpen - om er tassen en etuis van te maken. Dat leerde ze van haar grote zus. Amal: “Ik verzamel voorwerpen die we niet meer gebruiken en verstop ze in een richel in de tent. Ik gebruik kauwgom om dingen aan elkaar te lijmen. Met schoenveters maakte ik bloemen of hartjes, of jasjes voor mijn pop.”

Thuis weet Amal haar familie vaak te vermaken. Ze acteert en doet impressies van de buurman. “Ik doe graag alsof ik in de serie ‘Bab El Hara’ speel. Dan doe ik de acteurs na, hoe ze praten en lopen. En ik kijk naar ‘Hob Aamaa’, een Turkse serie. Wanneer de actrice gelukkig is, begint ze te dansen. Ik dans dan mee!”

Toekomstdromen

Op onze veilige plek in het vluchtelingenkamp krijgt Amal les. Door de coronapandemie kreeg ze het afgelopen jaar thuisonderwijs. “Nu we niet meer naar school kunnen, speel ik niet meer zo veel buiten en zie ik mijn vrienden bijna niet meer. Ik leer nog steeds, maar via de telefoon. Mijn zus Jana helpt mij hier iedere dag bij.”

Ook al kan Amal niet naar school, is ze heel blij dat ze kan blijven doorleren: “Ik wil dat War Child me heel veel leert! Want hoe meer ik leer, hoe groter de kans dat ik dokter of leraar kan worden. Dan komen mijn dromen uit! Ik krijg Arabische en Franse les en wiskunde. Dat vind ik het allerleukste, want mijn leraar is heel aardig.”

Elk kind verdient een veilige plek

Wereldwijd groeien bijna 200 miljoen kinderen op in oorlog. Angst kan hen een leven lang achtervolgen - en generaties lang worden doorgegeven. Deze pijn kunnen wij nooit helemaal wegnemen. Wél kunnen we kinderen een veilige plek geven. Fysiek - en in hun hoofd. Met creatieve oefeningen en onderwijs leren we kinderen omgaan met hun angst, woede of stress. Zo zorgen we ervoor dat zij zich weer veilig voelen - en weer durven te dromen.