Vijf vragen aan onze landendirecteur in Gaza: ‘Het is onze plicht om hoop te koesteren’

Welke invloed heeft de sluiting van de grensovergang bij Rafah op ons werk?

“Hoewel War Child hier via lokale organisaties werkt, heeft de sluiting een enorme impact. Want ga maar na: een kind heeft bijvoorbeeld al dagen niet gegeten of kampt met chronische pijn vanwege een geamputeerd been. Dan is het eigenlijk onmogelijk om op een zinvolle manier mentale steun te bieden, hoe hard dat ook nodig is.

Het succes van ons werk hier is altijd afhankelijk geweest van de nauwe samenwerking met de Verenigde Naties en andere humanitaire organisaties. De één biedt medische zorg, de ander komt met een onderkomen, en weer een andere organisatie zorgt voor voedsel en water. Dat wordt nu allemaal op de proef gesteld. Zelfs de meest basale zaken hebben we eigenlijk niet.”

Hoe hebben de recente aanvallen op Rafah het werk van War Child geraakt?

“Het grootste gedeelte van ons werk vond plaats in Rafah. De aanvallen hebben ons gedwongen te stoppen totdat onze collega’s konden verhuizen. We zitten nu in het midden en noorden van Gaza, inclusief Gaza-stad. Maar met de voortdurende luchtaanvallen is het ook daar levensgevaarlijk om te werken.”

Welke ondersteuning geeft War Child nu? Is er überhaupt iets van mentale steun mogelijk?

“Op dit moment bieden wij voedsel, schoon drinkwater, hygiëneproducten en mentale noodhulp. We focussen ons op de kinderen die Rafah zijn ontvlucht. De afgelopen weken hebben wij zo’n 550 voedselpakketten kunnen uitdelen in Khan Younis en het midden van Gaza. Psychosociale steun is helaas nu niet mogelijk, maar onze recreatieve activiteiten bieden gelukkig uitkomst. We hebben zelfs een TeamUp-sessie op het strand georganiseerd. Het is allemaal verre van voldoende, maar kinderen kunnen op z’n minst even aan de oorlog ontsnappen door gewoon te spelen.”

Maar als er geen hulp Gaza binnenkomt, hoe komen jullie dan aan voedsel?

“De hoeveelheid hulp die hier nu binnenkomt is lager dan ooit in de afgelopen zeven maanden. Grote internationale organisaties als het Wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties werken nog steeds samen met lokale leveranciers. Op die manier kunnen zij gelukkig nog iets van voedsel, brandstof en medische benodigdheden de grens over krijgen. War Child helpt bij het coördineren van de hulp, zodat deze bij de meest kwetsbare mensen terechtkomt.

Zo hebben we sinds oktober 70.000 families met voedsel en hulp kunnen bereiken. Maar het is simpelweg veel te weinig. Wat we nodig hebben? Een direct en permanent staakt-het-vuren én een vrije doorgang voor humanitaire hulp. Alleen dan kan de desastreuze situatie van zo’n 1,1 miljoen kinderen snel veranderen.”

En nu?

“Onze belangrijkste oproep richting wereldleiders is dus een permanent staakt-het-vuren en een veilige doorgang van hulp aan kinderen en hun families.

Als er eenmaal een staakt-het-vuren is, zullen wij strijden voor een duurzame politieke oplossing. Alleen dan kunnen we voorkomen dat kinderen in deze regio ooit nog zo’n catastrofe zullen meemaken. De situatie mag dan hopeloos aandoen, het is onze plicht om hoop te koesteren. Doen we dat niet, dan laten we de kinderen in Gaza in de steek.

Wij staan klaar om – bij een staakt-het-vuren - de grootste hulpactie ooit in onze geschiedenis op touw te zetten: psychosociale steun, bescherming en onderwijs voor meer dan één miljoen mensen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever.”