"Je kunt het verleden niet veranderen, maar je kan je wel richten op de toekomst."

Wat doen zij hier?

Ik neem de medewerkers mee naar onze projecten in Jordanië om met eigen ogen te zien wat wij doen voor gevluchte Syrische kinderen, mede dankzij de bijdrage van de IKEA Foundation. Als communicatiemedewerker vertel ik dagelijks over het verschil dat we maken voor kinderen in oorlog; hoe War Child ‘de oorlog uit een kind haalt’. Maar nu komen medewerkers van IKEA dit met eigen ogen zien. Sterker nog; ze gaan erover bloggen en hun ervaringen delen in de winkels van IKEA. Ik ben erg benieuwd hoe mensen, die Syrië alleen kennen uit het nieuws, dit gaan ervaren.

Herkenning tussen moeders

We hebben een vol programma. Na de briefing waar we de do’s and don’ts doornemen vertrekken we naar een community based organisation in Amman. Zo’n 80% van de Syrische vluchtelingen woont buiten vluchtelingenkampen in de steden. In wijken waar ook Palestijnse en Irakese vluchtelingen wonen, samen met de Jordanese bevolking. Dit centrum biedt een plek waar alle groepen samenkomen en waar War Child programma’s heeft voor kleuters, jongeren en hun moeders.

En dan komen de vragen los...

De volgende dag bezoeken we Za’atari camp, niet ver verwijderd van de Syrisch-Jordaanse grens, midden in de woestijn. Een thuis voor bijna 80.000 Syriërs waarvan twintig procent onder de vijf jaar oud is. De gesprekken in de minibus verstommen wanneer we het kamp binnen rijden; overal stof, geen sprietje gras te bekennen. Alles heeft dezelfde zandkleur. En dan komen de vragen los: maar een paar uur per dag elektriciteit? Is er werk, zijn er scholen? Hoe is het in de winter? Waar haal je brood? Hoe werkt dat met voedselbonnen? Waar worden mensen begraven? En kan je het kamp makkelijk uit?

Onze medewerkers beantwoorden geduldig alle vragen, en vertellen over hun eigen levens. De meesten wonen zelf in het kamp. Abu was bijvoorbeeld ooit leraar in Syrië en geeft nu hier de kleuters les. En Achmed was ooit psycholoog in Syrië en geeft nu psychosociale zorg. We nemen een kijkje bij hem terwijl hij net een rollenspel doet met een aantal vaders.

Thuis voelen of thuis zijn

In Zarqa ontvangt Amena ons bij haar huis. Met haar man en vijf kinderen is zij zes jaar geleden gevlucht uit Syrië. Ze vertelt ons over de moeilijkheden van de vlucht en hoe ze alles hebben moeten achterlaten. Het dorp waar Amena en haar familie woonden werd het doelwit van geweld. De familie die nog in Syrië zat is hierbij gedood of gewond geraakt, vertelt ze. We zijn aangedaan door haar verhaal. Het besef dat dit iedereen kan overkomen. De gebeurtenissen hebben nog steeds effect op haar kinderen. Rustig legt ze uit dat Zarqa na zes jaar wel als thuis voelt, maar het niet betekent dat ze thuis zijn. Regelmatig vragen haar kinderen wanneer ze weer teruggaan naar Syrië. En dan wordt dat gevoel van thuis voelen of thuis zijn nog eens extra versterkt.

Amena doet mee met het programma Positive Parenting en haar dochters met het Youth- en het SHE DEALS-programma. Door haar positieve ervaringen spoort Amena haar omgeving aan ook mee te doen aan de sessies. Het doet me goed om te horen dat dit programma haar helpt.

Blijvende indrukken

“Deze reis heeft mijn leven veranderd”, zegt Emily wanneer we afscheid nemen. "Ik heb gehoord hoe je leven in één klap kan veranderen door oorlog. Maar ook dat ondanks je het verleden niet kunt veranderen, je je wel kan richten op de toekomst. Dat doen mensen als Amena hier in Jordanië samen met War Child.”

Benieuwd naar de (Engelstalige) blogs van Karis, Simon, Aileen en hun IKEA-collega's?