Van vluchteling tot voetbalheld: het indrukwekkende verhaal van Gibril Sankoh
Alleen op zee
Op de boot praat Gibril met niemand. Hij denkt aan zijn moeder, broertjes en zus. Aan zijn vader, die hij bij hun afscheid voor het eerst zag huilen. Wat zou er met hen gebeuren nu hij weg is? Herinneringen aan afgehakte ledematen, rondvliegende kogels en gewapende kinderen laten hem niet los.
Na vier weken op zee komt Gibril, middenin de winter, aan in Rotterdam. “Ik wist niet waar ik was en waar ik naartoe ging.” Hij wordt opgevangen in een asielzoekerscentrum in Ter Apel. Gibril voelt zich er eenzaam. Twee jaar gaan voorbij voordat contact durft te zoeken met zijn familie. “Ik was bang dat er niemand meer over was. Toen mijn nichtje opnam, begonnen ze allemaal te huilen en schreeuwen.” Zijn moeder leeft nog, maar terugkeren is te gevaarlijk.
Publiekslieveling
Gibril verhuist naar een kleiner asielzoekerscentrum, waar hij zijn passie voor voetbal terugvindt. Bij de lokale voetbalclub De Kennemers valt zijn talent op. Al snel wordt hij gescout door Telstar en later FC Groningen. Daar speelt hij ruim 150 wedstrijden in de Eredivisie en groeit uit tot een publiekslieveling.
Gibril: "Oorlog verdwijnt nooit uit je gedachten. Als je dat meemaakt, draag je dat je hele leven met je mee."
Foto: Deborah van Dam
Samen het verleden achterlaten
Na zijn voetbalcarrière volgt Gibril een opleiding tot pedagogisch medewerker, en gaat aan de slag bij een zorginstelling waar hij mensen met psychische problemen helpt. Het werk geeft hem voldoening, en hij gebruikt zijn ervaringen om anderen te inspireren en steun te bieden. "Oorlog verdwijnt nooit uit je gedachten," benadrukt hij. "Als je dat meemaakt, draag je dat je hele leven met je mee. De herinneringen blijven, maar met sport en spel kun je kinderen weer laten lachen. Zo help je hun het verleden beetje bij beetje achter zich te laten.”
